GERÇEĞİ RÜYASINDAN DA GÜZEL

BOŞ KAĞIT

Aydın Hoca, 11/A sınıfının sınav kağıtlarını okuyordo. Asıl branşı tarihti ama 11. sınıflarda okutulan "dinler tarihi" dersine de o giriyordu.
Her dinden insan vardı Aydın Hoca'nın yaşadığı coğrafyada. Devlet, dinlerin doğru tanınıp bilinmesi için böyle bir dersin verilmesini hem yararlı, hem de gerekli buluyordu.
Umumiyle memnundu çocukların kağıtlarından. Anlattıklarının öğrenildiğini görmek memnun ediyordu Aydın Hoca'yı. Elinde okuduğu kağıt beş beşlik bir kağıt sayılırdı. Kağıdın kimin olduğuna baktı. Adeti üzre isme hep kağıdı okuduktan sonra bakardı. İsatay'ındı. Çalışkan bir çocuktu zaten. "Aferin" dedi, kırmızı tükenmez kalemle kağıdın sağ üst köşesine "beş" yazdı, parafe etti ve diğer kağıda geçti.
Kağıdı eline aldığında adamakıllı şaşırdı. "Cık cık" çekerek kafasını iki yana salladı. İlk defa böyle bir şeyle karşılaşıyordu. Kağıdın tam ortasında, küçük harflerle ama büyük ebatlarda yazılmış tek bir cümle vardı:
"Hocam, bunların hiçbirine inanmadığım için sorulara cevap vermek istemiyorum."
Aydın Hoca tahmin ediyordu kim olduğunu. İsmine baktı. Yanılmamıştı. Ruslan'ın kağıdıydı. Biliyordu. Ruslan ateistti.
Aydın Hoca altı yıl önce ilk geldiği günlerde tanıştığı Elvira Hanım'dan dinlediklerini hatırladı. Kendisine bir kitap göstermişti Elvira hanım. Kitap 1945'lerde basılmıştı. Üzerindeki yazı çok ilginçti: Dine Karşı Ders Kitabı. Kapağını çevirip ilk sayfasına göz gezdirdiğinde, yayınevinin karşısında çok daha enteresan bir ibareyle karşılaşmıştı:" Allahsızlar Cemiyeti".
Elvira Hanım o kitabı göstererek anlatmıştı öğrencilik senelerini: "Ateizm baraj dersti bizimöğrenciliğimizde. Bu dersten başarılı olamayan bir öğrenci, diğer dersleri ne olursa olsun bir üst sınıfa geçemezdi. Benim de bütün derslerim çok iyiydi. Hiç unutmuyorum, baraj ders olan ateizmden imtihana gireceğim günün gecesinde, ya geçemezsem endişesiyle bana yardımcı olması için saatlerce Allah'a yalvarmıştım."
Aydın Hoca acı acı gülmüştü bu traji-komik hadiseye.
1995 yılında, ilk geldiğinde tanıştığı şehrin eğitim müdürü Darcan Ağa'dan duydukları çok daha dramatikti. 2000 senesinde ölen Darcan Ağa zaten yaşlı ve hastalıklı bir adamdı. Dobra dobraydı, mertti, karakterliydi. İlk tanıştıklarında Aydın Hoca'ya biraz mesafeli durmuşsa da, daha sonraları can-ciğer ahbab olmuşlardı. Onun branşı da tarihti. O dost meclislerinden birinde anlatmıştı yaşadığı acı günleri:
"45'li yıllarda köylerde öğretmenlik yapıyorduk. Gündüz ateizm dersi anlatıyor, müfredatın gereğini yerine getiriyorduk. Akşamları ise geç vakitlerde talebelerimizin evlerini dolaşıyor "gündüz anlattıklarımıza inanmayın çocuklar, Allah var" deyip derste söylediklerimizi inkar ediyorduk..."
"Mekanın cennet olsun Darcan Ağa" diye mırıldandı Aydın Hoca... Ruslan'ın sınav sorularına verdiği, daha doğrusu vermediği bu cevap Aydın Hocaya, Elvira Hanımla Darcan Ağa'yı, onlardan dinlediklerini tedai ettirmişti.
Ne yapmalıydı şimdi? İnanmadığını açıkça ortaya koyan bu delikanlıya karşı nasıl bir tavır almalıydı? Ruslan'ın mert ve açık tavrı hoşuna da gitmişti aslında. Sonunda kararını verdi.
Bir hafta sonra Aydın Hoca 11/A sınıfında, sınavın sonuçlarını duyuruyordu öğrencilerine. İmtihan neticelerini henüz defterine geçirmediğinden sınav kağıtlarından okuyordu notları. Notunu söylemeden önce , her öğrenciye kaç beklediğini sormayı alışkanlık edinmişti. Bu defa da öyle yaptı. Genelde öğrencilerin tahminleri tutuyordu.
Ruslan'ın sona saklamıştı. Nihayet sıra ona geldi. "208 Ruslan" dedi.
Ergenlik çağlarının tüm delişmenliğini üzerinde taşıyan delikanlı ayağa kalktı,
- Kaç bekliyorsun?
Ruslan bir müddet sessiz kaldı. Sonra tahminini söyledi.
- Sıfır.
Ruslan'ın dersleri çok iyiydi. Bir uğultu yükseldi sınıfta. Herkes merakla Ruslan'a döndü. Acaba şaka mı yapıyor? diye ona bakıyorlardı. Ama Ruslan'ın duruşu gayet ciddiydi.
Aydın Hoca, Ruslan'ın kağıdına baktı. O cümleyi sessizce yeniden okudu. Başını kaldırdı. Gözlerini Ruslan'ın bal gözlerine dikti ve notunu okudu.
- Dört
Şimdi adamakıllı şaşırma sırası Ruslan'daydı. Aydın Hoca Ruslan'ın olduğunun farkındaydı. Ruslan'ın gözlerinin içine değil, taa kalbinin derinliklerine bakarak söylediği cümleyi ikisinden başkası hiç anlayamayacaktı.
" Dosdoğru olduğun için."
O günden sonra Ruslan, Aydın Hocayı yine hiç tepki vermeden, ama pür dikkat dinledi. Aradan altı ay geçtikten sonra bir dersin bitimine doğru Ruslan parmağını kaldırdı ve ilk defa bir soru sordu.
Hocam insan nedir? Ruslan'ın bir soru olarak boşluğa bıraktığı bu nefes bir grizu patlamasıydı sanki.
Dolunay gibi parladı Aydın Hoca'nın yüzü.
Ruslan, sonu aydınlık bir yolculuğa çıkıyordu.

arka kapaktan yansıyanlar

"Gidin, koşun ata topraklarına" demişti Türkolojideki hocalarından birisi. İmkanım olsa, hepinizin ellerine birer kazma ve fırça verir, İpek Yolu üzerini santim santim kazdırır, çıkacak buluntuların tarife gelmez heyecanıyla başınızda yanıp tutuşuyordum" diye de eklemişti.

O günden beri, Asya'nın adeta mühürlenmiş topraklarının altından çıkacak objelerin ışıltısında geçmiş çağların esrarını çözeceği günlerin gelmesini bekliyordu sabırsızlıkla. Tarihin ayçiçeklerinin sürekli güneşe dönmesi gibi tıpkı, başını kendisine çevirdiğini ve adımlarını takip ettiğini görür gibi oluyordu. Tarih, adeta kefaretinin ödenmesini istiyor, işin garibi, bunu başkasından değil, dosdoğru kendisinden istiyordu.